© Rootsville.eu

Them Old Crap

Loodscafé Aarschot
2017, march 27


club: De Loods

band: The Old Crap (Brazil)


© Rootsville 2017

review & photo: Freddie

 

Blue Monday in 'Osschot' en daarvoor moeten we richting 'Loodscafé'. Hier bij 'Den Tesse' heeft het 'Rootstown Agency' van Kurt De Bont drie Brazilianen op de affiche staan. De organisatie van deze optredens in 'De Knoet' voor zowel 'pand 1' als 'pand 2' ligt tegenwoordig in de handen van de Jokke en Jassie en het Loodscafé kan in alle bescheidenheid nu worden omgetoverd tot 'JJ's Orval Barrelhouse'.

'Them Old Crap' is een Braziliaans trio bestaande uit Eduardo Rivers (banjo & voclas), Marlon Apolinaro (contrabas & vocals) en Lucas Breakstrings (guitar & vocals) zijn vertolkers van hun eigen versie van 'bluegrass'. Eduardo & co zijn hier niet aan hun proefstuk toe en moeten vorige editie een positieve indruk hebben achtergelaten want er waren behoorlijk wat personen afgezakt naar deze 'blauwe maandag'.

Deze deftig afgeborstelde muziekliefhebbers stonden in stil contrast met die van 'Them Old Crap'. Zeker Eduardo kan je op basis van zijn tattoos op zijn lichaam een volledig verhaal vertellen. Wat je niet moet hebben van deze 'Them Old Crap' is enige argwaan want buiten hun dreigend uiterlijk zijn het in feite ook 3 zachtaardige gasten. De band heeft zijn eerste cd-release inmiddels achter de rug met het album ‘Old Man’. Dertien tracks zowel in het Engels als het Portugees. 'Them Old Crap' weet zich beïnvloed door een brede waaier aan stijlen, gaande van bluegrass en hillbilly over country outlaw tot punk. Met daarbovenop nog zelfs nog een snuifje Gypsy. Voor hun teksten lieten ze zich inspireren door schrijvers als 'Edgar Allen Poe' en 'Alverez de Azevedo'.

Natuurlijk staat hun CD 'Old Man' vanavond in de spotlights. Buitenbeentje is misschien wel banjospeler Eduardo Rivers die behoorlijk uit de voeten kan met zijn instrument bijgestaan door zijn twee kompanen. Meer dan voldoende afwisseling in hun nummers zodat de toch wel heerlijk banjo niet te oppermachtig zou gaan worden. Het Amerikaans kunnen we nog volgen maar als de heren in het Portugees aanzetten zoals bij 'Eu Não Vou Pro Céu' wordt het wat moeilijker om niet te zeggen onverstaanbaar.

Ook al komen titels als 'Die in Peace' en 'Drunk Talk' eerder agressief over toch blijven het vrijwel allemaal veterbare deuntjes zelfs als ze het hebben over de 'Diablo Cabron'. Er wordt zelfs tijd gevonden voor een romantische ballade in hun rebelse harten. Aanstekelijke banjo op speed, een slappin' bass en een akoestische gitaar die het ritme soms moeilijk kan bijhouden, dat zijn 'Them Old Crap' en van 'Crap' is er hier totaal geen sprake...Excesso 'Orvallekes' amigos?, en Jokke 't is Eduardo, niet Roberto ;-)